Παγκόσμια ημέρα διατροφής 2018

Η παγκόσμια ημέρα διατροφής γιορτάζεται κάθε χρόνο παγκοσμίως στις 16 Οκτωβρίου προς τιμή της ημέρας ίδρυσης του Οργανισμού Διατροφής και Γεωργίας (Food and Agriculture Organization) των Ηνωμένων Εθνών (United Nations) το 1945.

Το θέμα εορτασμού της φετινής χρονιάς – για το 2018- είναι “our actions are our future” δηλαδή “οι πράξεις μας είναι το μέλλον μας“.

Με την ελπίδα ως το 2030 να εξαλειφθεί η πείνα παγκοσμίως #ZeroHunger is possible ξεκινά ένα νέο αγώνα για ένα μελλοντικό κόσμο όπου όλοι θα έχουν θρεπτικό φαγητό στο τραπέζι τους. #WFD2018

Υπάρχει ακόμη και ένας διαγωνισμός δημιουργίας αφίσας για το κίνημα αυτό, όπου μπορούν να συμμετάσχουν παιδιά και έφηβοι από 5 έως 19 ετών !! Δείτε το.
Στο γενικότερο αυτό εορταστικό πλαίσιο θα ήθελα να σας διηγηθώ και τη δική μου ιστορία που σχετίζεται κυρίως με τη διατροφή ατόμων με διαβήτη αλλά και κοιλιοκάκη.
Μην ξεχνάμε πότε ότι όπως έλεγε και ο θεμελιωτής της ιατρικής επιστήμης, ο Ιπποκράτης: “η τροφή σου το φάρμακό σου”, πόσο σημαντική θέση στη ζωή μας κατέχει η διατροφή.

Ως ενήλικας πάντα πρόσεχα ή τουλάχιστον, θεωρούσα ότι έκανα τις σωστές διατροφικές επιλογές. Κρίσιμο σημείο στην πορεία μου, όταν αποφάσισα να γίνω μητέρα.

Μόνο και μόνο η ιδέα ότι ένας άλλος άνθρωπος, ένας άλλος οργανισμός έπαιρνε τα απαραίτητα για τη δημιουργία του συστατικά μέσω της δικής μου διατροφής, ήταν μια σκέψη ικανή να με οδηγήσει να είμαι εξαιρετικά προσεκτική καθ΄όλη τη διάρκεια της κάθε εγκυμοσύνης μου.
Δεν είχα εύκολες εγκυμοσύνες. Σίγουρα όμως πρόσεχα εξαιρετικά την διατροφή μου και σε κάθε περίπτωση ήμουν υπό τη συνεχή ιατρική παρακολούθηση, έτσι ώστε τίποτε να μην πάει στραβά.
Το θέμα της διατροφής κάθε παιδιού απασχολεί σίγουρα τους γονείς και ιδιαίτερα τις μητέρες.
Από τη στιγμή που το παιδί έρχεται στον κόσμο εκφράζεται μέσω του κλάματος. Το γλυκό αυτό πλάσμα ησυχάζει μόλις αρχίσει να θηλάζει τη μητέρα ή να δέχεται το μπουκάλι με τη φόρμουλα γάλακτος. Η ικανοποίησή του είναι σαφής.
Και όσο το βρέφος δυναμώνει και μεγαλώνει, όσο σιγά σιγά έρχεται σε επαφή με νέες τροφές τόσο η αγωνία της οικογένειας μεγαλώνει.

Ιδιαίτερα της ελληνικής. Κακά τα ψέματα. Ιδιαίτερα στην ελληνική οικογένεια θεωρούμε ότι έχουμε επιτύχει τα μέγιστα για τα παιδιά μας, όσο περισσότερο τα ταίζουμε.

Μεγάλο θέμα με πολλές δυσάρεστες συνέπειες.

1,9 δισεκατομμύρια άνθρωποι σήμερα είναι υπέρβαροι στον πλανήτη, (με βάση τα Ηνωμένα Έθνη).

Αν υποθέσουμε όμως ότι όλα τα κάνουμε σωστά ,σίγουρα πάλι έχουμε την οποιαδήποτε εγγύηση ότι έχουμε κατακτήσει το θέμα της διατροφής;;;

Και εδώ έρχεται το παράδειγμα της δικής μου οικογένειας, όπου όλα ανατρέπονται και όλα πρέπει να συσταθούν από την αρχή.

Διαβήτης στην αρχή (πριν 6 περίπου χρόνια), κοιλιοκάκη στη συνέχεια (πριν 4 χρόνια) και ξανά διαβήτης φέτος.

Πώς να μην αναθεωρήσει κανείς πρακτικές και δεδομένα?

Όσα σε μια συνηθισμένη οικογένεια φαίνονται και είναι αυτονόητα, σε μια στιγμή, παύουν να ισχύουν.

Και καλά με την κοιλιοκάκη, άντε πες θα μάθεις να ζεις χωρίς γλουτένη. Θα παιδευτείς αλλά θα τα καταφέρεις. Θα ξεχάσεις δια παντώς βέβαια κάποιες γεύσεις αλλά, τουλάχιστον, θα προσπαθήσεις να βρείς ή να δημιουργήσεις εναλλακτικές.

Με τον διαβήτη;;

Ο ύπουλος αυτός “φίλος” με τον οποίο πρέπει να μάθε να συζεί κανείς, δεν είναι εύκολος.
Είναι δύστροπος, ιδιότροπος, ανεξέλεγκτος, ύπουλος και δεν χαρίζει εύκολα τίποτε και σε κανένα.
Ένας διαρκής αγώνας 24 ώρες, 7 ημέρες, 365 μέρες το χρόνο… για πάντα.

Η γλυκόζη είναι το καύσιμο του εγκεφάλου μας. Και ο εγκεφαλός μας δεν είναι χαζός. Του αρέσουν οι τροφές που του δίνουν εύκολα και γρήγορα ενέργεια (πλούσιες σε σάκχαρα) αλλά και εκείνες που του φέρνουν ευχαρίστηση με την παραγωγή διαφόρων ορμονών (όπως π.χ. σεροτονίνη).

Όσο περισσότερο καταναλώνουμε τροφές πλούσιες σε λιπαρά και σάκχαρα, τόσο ο εγκέφαλός μας τις συνηθίζει και τις θέλει κατά προτεραιτότητα.

Αυτό δεν είναι οπωσδήποτε μόνο κακό. Σκεφτείτε ότι υπάρχει ολόκληρη θεωρία, πως η ίδια η εξέλιξη του ανθρώπου στηρίχθηκε στην ικανότητά του να δημιουργεί τροφές/γεύματα συνεχώς με περισσότερες θερμίδες και συνδυασμούς θρεπτικών συστατικών, που είχαν ως συνέπεια την αύξηση των εγκεφαλικών ικανοτήτων.

Και έτσι καθώς σήμερα ζούμε στην εποχή της απόλαυσης, της εύκολης και γρήγορης κατανάλωσης τροφής ….. εκεί κάπου περιπλέκεται το θέμα με το διαβήτη.
Και καλά πώς κάνεις έτσι;;; Με ρωτούν πολλοί. Αφού αντιμετωπίζεται.
Ναι αντιμετωπίζεται.
Όταν έχει ένα παιδί με 250 ζάχαρο και να σου φωνάζει “ΠΕΙΝΑΩ – ΠΕΙΝΑΩ σου λέω θέλω να φάω”, και εσύ να πρέπει να απαντάς όχι μια, όχι δύο φορές, αλλά συνεχώς: “Αν δεν πέσει το ζάχαρο ΔΕΝ ΤΡΩΣ “.  Και αυτό να περιμένει σαν το σκυλάκι στη γωνία…… θεωρώντας ότι το τιμωρείς… δεν του δίνεις να φάει… γιατί το καρότο και το αγγουράκι το έχει σιχαθεί… γιατί θέλει να φάει “ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΝΑ ΜΕ ΧΟΡΤΑΣΕΙ”…… και εσύ να στύβεις το μυαλό σου. Να υπολογίζεις υδατάνθρακες, λιπαρά.. το χρόνο να περάσει…..
Να του δίνεις νερό να πιει … μπουκάλια.. ώσπου να πέσει το ζάχαρο σε ασφαλή επίπεδα για να μπορέσει να φάει αυτή τη φέτα ψωμί με φυστικοβούτυρο…….

Ναι έτσι αντιμετωπίζεται. Και αυτό το παιδί πρέπει να εκπαιδευτεί. Να συνεχίσει μόνο του μια ζωή να πεινάει όταν έχει υψηλό. Να μη διαμαρτύρεται. Να περιμένει να πέσει το επίπεδο σακχάρου του.

Και αυτό το παιδί δεν ζει σε μια χώρα όπου οι συμμαθητές του πεινούν. Ζει σε μια χώρα όπου -δυστυχώς- οι περισσότεροι συμμαθητές του τρώνε τις έτοιμες τυρόπιτες του κυλικείου, τα γεμάτα λιπαρά -και ποιος ξέρει τι άλλο- συσκευασμένα κρουασάν, θα πάρει για επιβράβευση μια καραμέλα ή ένα έτοιμο χυμό…. και ξέρει πως όλα αυτά είναι πολύ νόστιμα. Αλλά ως συνήθως, το κυλικείο δεν έχει τίποτε άλλο. Και όταν ανοίγει την τσάντα του και βγάζει το γιαουρτάκι ή τα λαχανικά του, οι συμμαθητές το κοιτάζουν σαν εξωγήινο. Σαν ένα ρομποτάκι που μετρά συνεχώς το σάκχαρο στο αίμα του, κοιτάζει την αντλία του (ή κάνει την ένεσή του) και μιλά για υδατάνθρακες, λιπαρά και ισοδύναμα…

Ναι, έτσι αντιμετωπίζεται ο διαβήτης.

Ναι, θα κάνουμε πάντα το σωστό, γιατί το κομμάτι της διατροφής ενός ατόμου με ΣΔ1 είναι το πιο κρίσιμο σημείο στην ορθή αντιμετώπιση των επιθυμητών επιπέδων σακχάρου στο αίμα.

Και θα εκπαιδεύσουμε ο καθένας όπως μπορεί, τα παιδιά του στην ορθή διατροφή. Και ας μην έχουμε εύκολη πρόσβαση σε διατροφολόγους. Και ας είναι οι περισσότεροι μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα. Γιατί πρέπει να αντιμετωπίσουμε το “φίλο” αυτό που ήρθε στη ζωή μας.
Δεν είναι εύκολο και σίγουρα μόνο όσοι το ζουν μπορούν να διηγηθούν στους άλλους το μεγεθός και τις δυσκολίες του.
Γνωρίζουμε όλοι ότι ο ισορροπημένος τρόπος διατροφής ενός ατόμου με ΣΔ1 είναι εκείνος που προτείνεται προς όλους μας, είτε νοσούμε είτε όχι.

Σήμερα που 815 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο πέφτουν για ύπνο νηστικοί, ας φροντίσουμε τουλάχιστον εμείς, που έχουμε τα προς το ζην, να κάνουμε συνεχώς τις καλύτερες επιλογές για τον εαυτό μας και τους δικούς μας.

Ας φροντίσουμε κάθε διατροφική επιλογή μας να είναι προάγγελος της υγείας μας και να μας οδηγεί προς την ευεξία και τη δημιουργικότητα.

Η μεσογειακή δίαιτα και διατροφή είναι ένα σημαντικό εργαλείο που μας οδηγεί.
Ας κάνουμε πράξη το σύνθημα  “our actions are our future” –  “οι πράξεις μας είναι το μέλλον μας“.

Σας αφιερώνω έτσι, ακόμη δύο συνταγές για τα “γλυκά” μας παιδιά αλλά και για τους μεγαλύτερους, προσπαθώντας να κάνω λίγο πιο ευχάριστη τη ζωή όλων μας, μέσα από τις διατροφικές μας επιλογές.

Για τα παιδιά – και όχι μόνο-  Μπαστουνάκια λαχανικών με κόκκινο χούμους και Μπιφτέκια τόνου με κόκκινο χούμους

#ZeroHunger  #WFD2018 #mamameligr

Κατηγορίες:

Διαχείριση διαβήτηΔιαχείριση κοιλιοκάκης

Ετικέτες:

, ,