Κατασκήνωση και διαβήτης – ΧΑΝΘ 2017
Κατασκήνωση και διαβήτης με την ΧΑΝΘ στον Άγιο Νικόλαο Χαλκιδικής για παιδιά με διαβήτη.
Την πρώτη φορά που αναζήτησα στο ίντερνετ τις λέξεις «κατασκήνωση διαβήτης» εμφανίστηκε μπροστά μου το site της ΧΑΝΘ.
Καθώς δεν ζω σε κάποια από τις μεγάλες πόλεις της χώρας, είχα ακούσει για τα αρχικά της ΧΑΝ (Χριστιανική Ένωση Νέων) και πίστευα ότι υπήρχε μόνο στην Αθήνα. Επισκεπτόμενη πριν 3 χρόνια τη Θεσσαλονίκη περάσαμε μπροστά από το κτίριο της ΧΑΝΘ και εκεί ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με την Ένωση αυτή. Μετέπειτα διάβασα αρκετά (κυρίως στο ίντερνετ και στο site της ΧΑΝΘ), μίλησα με αρκετούς καθώς και με το ίδιο το προσωπικό της Ένωσης.
Δείτε το site εδώ : http://www.ymca.gr/kataskinosis-xanth/programmata-kataskinosewn/programs/diabites-camp
Τα πρώτα χρόνια της ζωής με διαβήτη της κόρης μου, μου φαινόταν αδιανόητο κάποια στιγμή να μπορέσω να την αφήσω να συμμετάσχει σε ένα τέτοιο πρόγραμμα. Και αυτό, κυρίως, ήταν το δικό μου πρόβλημα ως γονέας.
Ο διαβήτης κυριεύει τη ζωή και τη σκέψη κάθε γονέα παιδιού που νοσεί με ινσουλινοεξαρτώμενο διαβήτη. Κυρίως τα πρώτα χρόνια είναι και τα πιο δύσκολα για όλους.
Καθώς έχω ήδη τρία μεγαλύτερα παιδιά, είχα αρκετές εμπειρίες από την κατασκηνωτική ζωή που πέρασαν εκείνα. Ήξερα ότι η εμπειρία αυτή είναι ανεκτίμητης αξίας για κάθε παιδί.
Ήμουν πάντα υπέρ των κατασκηνώσεων, εφόσον βέβαια ήταν άρτια διοργανωμένες, με πλούσιες δραστηριότητες και με είχαν πείσει ότι τα παιδιά μου δεν διέτρεχαν τον παραμικρό κίνδυνο. Έτσι και τα τρία πρώτα παιδιά μου από πολύ νωρίς είχαν συμμετάσχει σε προγράμματα κατασκήνωσης.
Εμπειρίες πολλές. Αγωνίες ακόμη περισσότερες (κατά κύριο λόγο από τη μεριά των γονιών). Όμως τα οφέλη που αποκόμισαν ως χαρακτήρες και ως προσωπικότητες τα παιδιά μέσα από αυτές τις εμπειρίες, πραγματικά αμέτρητες, ανεπανάληπτες και σίγουρα ιδιαίτερα σημαντικές για τα βήματά τους προς την ανεξαρτησία και την ισχυροποίηση της προσωπικότητάς τους. Και αυτοί οι λόγοι ήταν που με έκαναν ακόμη περισσότερο να θέλω να στείλω την μικρή σε κάποια κατασκήνωση.
Να μπορέσει να ζήσει αυτή την εμπειρία. Να μην νιώθει αποκλεισμένη από τη ζωή και τις εμπειρίες της κατασκηνωτικής περιόδου. Να νιώσει ακόμη πιο δυνατή ως χαρακτήρας και πιο ξεχωριστή ως άνθρωπος. Κατά την προσωπική μου άποψη αυτοί οι δύο πυλώνες είναι εκείνοι που ενισχύονται περισσότερο μέσω αυτής της εμπειρίας. Και σίγουρα πολλά τα οφέλη και για τις δύο πλευρές της οικογένειας (γονείς και παιδί εννοώ).
Για να μην σας ζαλίζω η μικρή Αγάπη φιλοξενήθηκε φέτος στην κατασκήνωση της ΧΑΝΘ Αγίου Νικολάου Χαλκιδικής για το σύνολο των δέκα ημερών που διαρκούσε το πρόγραμμα για παιδιά με διαβήτη.
Το καινοτόμο και το ζητούμενο για μένα αρχικά σε αυτό το πρόγραμμα ήταν η παράλληλη διαμονή των παιδιών με διαβήτη ανάμεσα σε παιδιά που δεν νοσούν καθώς, και η ένταξή τους στο καθημερινό πρόγραμμα της κατασκήνωσης.
Έτσι ο διαβήτης δεν διαφοροποιεί τα παιδιά με διαβήτη απέναντι στα υπόλοιπα. Η ζωή τους με το διαβήτη ακολουθεί την ίδια καθημερινότητα και πορεία όπως και των υπολοίπων. Όπως συμβαίνει στην καθημερινότητά μας. Για μένα αυτή η ένταξη είναι και το ζητούμενο διαρκώς. Ο διαβήτης να ενταχθεί στην καθημερινότητα ενός παιδιού χωρίς να του στερεί οτιδήποτε. Χωρίς να το αποτρέπει από οτιδήποτε. Χωρίς να το στιγματίζει σε οτιδήποτε.
Άλλη μια απόδειξη οτι αυτό είναι εφικτό ήταν για την οικογένειά μου η φετεινή μας εμπειρία στην κατασκήνωση αυτή.
Βέβαια, οι έμπειροι και καταξιωμένοι γιατροί, νοσηλευτές, εκπαιδευτές που συνόδεψαν αυτό το διάστημα τα παιδιά μας στην κατασκήνωση αυτή ήταν ένα καταλυτικό σημείο στην όλη διαδικασία.
Συνεχείς μετρήσεις όλο το 24ωρο. Παρακολούθηση σε κάθε δραστηριότητα. Εκπαίδευση και καθοδήγηση. Φύλακες άγγελοι -κατ΄εμέ- όλων των παιδιών.
Και τα παιδιά δεν ήταν και λίγα!!! 45 μικρές ψυχούλες υπό τη διαρκή παρακολούθηση και φροντίδα, μιας ομάδας που απέδειξε ότι όταν υπάρχει θέληση όλα είναι δυνατά!
Σημαντικότατο γεγονός ακόμη ότι φιλοξενήθηκαν παιδιά που νοσούν με κοιλιοκάκη. Και αυτό απαιτεί ακόμη περισσότερα δεδομένα και διαδικασίες. Η παρασκευή των γευμάτων ήταν σε ξεχωριστά πιάτα, κατά το σερβίρισμα ήταν καλυμμένα με διαφανή μεμβράνη και υπήρχε ιδιαίτερη μέριμνα για λιχουδιές χωρίς γλουτένη για εκείνα! Άλλη μια εξαιρετική προσπάθεια που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι μιλώντας με μια από τις γιατρούς της κατασκήνωσης μου διηγήθηκε ότι κάθε φορά μετά από αυτή την κατασκήνωση «νιώθω ότι τελείωσα από δέκα ημέρες συνεχούς εφημερίας! αλλά το αγαπώ και γι΄αυτό το κάνω».
Τι να πει κανείς για τους ανθρώπους εκείνους που ξενυχτούσαν πάνω από τα δικά μας παιδιά! Δέκα ημέρες ζούσαν τις δικές μας αγωνίες, βίωναν την δική μας ευθύνη (ως γονείς) για τη μέριμνα και τη φροντίδα ενός παιδιού με διαβήτη. Υπολόγιζαν τους υδατάνθρακες, χορηγούσαν ινσουλίνη, κάναν διορθωτικές, εκπαίδευαν κάθε παιδί ξεχωριστά στο δικό του σύστημα χορήγησης ινσουλίνης, κατέγραφαν μετρήσεις σακχάρου μέρα και νύχτα και συνόδευαν τις ομάδες των παιδιών σε όλες τις δραστηριότητές τους.
Και το αποτέλεσμα τους δικαίωσε!
Δέκα ημέρες για τα παιδιά σε άριστες συνθήκες. Παιδιά που δεν ήθελαν να αποχωριστούν το ένα το άλλο.
Η μικρή μου δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από τις αγκαλιές όλων των παιδιών της ομάδας της. Όλα παρακαλούσαν να διαρκούσε περισσότερο….. Να τις αφήναμε λίγο χρόνο ακόμη μαζί στην κατασκήνωση….
Γίναν μια αγκαλιά. Μια ομάδα αγαπημένη. Μοιράστηκαν εμπειρίες και σκέψεις. Γνώρισαν ένα διαφορετικό τρόπο ζωής. Τόσο τα παιδιά που νοσούν από διαβήτη όσο και εκείνα που δεν νοσούν. Ο ένας γνώρισε την καθημερινότητα και τα προβλήματα του άλλου. Κοιμήθηκαν αγκαλιά κάτω από τα αστέρια στην παραλία της κατασκήνωσης. Χάρηκαν τον ήλιο και τη θάλασσα της Χαλκιδικής. Έπαιξαν μαζί ώρες ατελείωτες. Εκμυστηρεύτηκαν εμπειρίες και απόψεις η μια στην άλλη. Γέλασαν, ζωγράφισαν, αγωνίστηκαν και βραβεύθηκαν, συνέφαγαν, κουράστηκαν και ξάπλωσαν όλες μαζί τραγουδώντας πριν τις πάρει ο ύπνος.
Αυτή η ζωή η ανέμελη, η γεμάτη χαρά, η ξεχωριστή εμπειρία της κατασκήνωσης ήταν το ζητούμενο που ήθελα να γευτεί το παιδί μου. Ένα παιδί με διαβήτη που δεν διαφέρει σε τίποτε από όλα τα άλλα. Ίσως » είναι πιο γλυκά και ξεχωριστά παιδιά» όπως μου εκμυστηρεύτηκε μια νέα φίλη της μικρής μου, όταν την ρώτησα πώς τα πέρασε σε μια ομάδα όπου είχε τρία παιδιά με διαβήτη.
Μοναδική παραφωνία -για μένα- σε όλη αυτή την μελωδία της κατασκηνωτικής ζωής στην ΧΑΝΘ, αποτέλεσε το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται να μιλήσουν τα παιδιά σε καθημερινή βάση με τους γονείς τους. Κατανοώ την μεγάλη ευθύνη εκ μέρους τους αλλά δεν συμφωνώ πλήρως. Το άντεξα γιατί δεν ήταν η πρώτη μου εμπειρία με την κατασκηνωτική ζωή (και δεν ήταν και το πρώτο μου παιδί κατ΄επέκταση). Αλλά δεν με βρίσκει σύμφωνη το γεγονός να αποκλείονται παντελώς τα παιδιά στην ενδεχόμενη επικοινωνία τους με το σπίτι. Ας υπάρχει η δυνατότητα και ας είναι περιορισμένη (είτε χρονικά είτε ημερολογιακά) ή τουλάχιστον συγκεκριμένη. Ένας αποκλεισμός επικοινωνίας όπως αυτός σίγουρα διευκολύνει την κατασκηνωτική ζωή, που είναι εξαιρετικά πλούσια σε δραστηριότητες και περιορισμένη χρονικά, αλλά δημιουργεί ιδιαίτερες συνθήκες στους γονείς και στα παιδιά.
Συνολικά γονείς και φίλοι με απέτρεπαν εξαρχής από την απόφαση αυτή να ακολουθήσει η μικρή μου αυτή την εμπειρία. Για άλλη μια φορά όμως όλα πήγαν εξαιρετικά καλά. Το δώρο της κατασκήνωσης είναι δώρο ζωής που θα πρέπει να έχουν όλα τα παιδιά.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ εκ μέρους μου και της οικογένειάς μου, στο σύνολο των ανθρώπων της ΧΑΝΘ που ακόμη επιχειρεί να στηρίζει τέτοιες ξεχωριστές προσπάθειες και ένα πολύ πολύ μεγαλύτερο ΜΠΡΑΒΟ και ευχαριστώ στην εξαιρετική ομάδα που πλαισίωσε αυτή την εμπειρία ζωής για τα παιδιά με διαβήτη και κοιλιοκάκη, με επικεφαλείς τις κα Παπαγιάννη Μαρία και κα Τσιρουκίδου Κική.
Θερμά συγχαρητήρια και ανυπομονούμε για του χρόνου!!!
