Ο διαβήτης και το κύμα
Αντιγράφοντας από το λήμμα του Λεξικού της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του καθηγητή κου Γ. Μπαμπινιώτη :”κύμα, Φυσ. μεταφορά ορμής και ενέργειας που διαδίδεται με ορισμένη ταχύτητα από μόριο σε μόριο, προκαλώντας ταλαντώσεις των μορίων του μέσω διαδόσεως ή περιοδική μεταβολή της θερμοκρασίας και της πίεσης του χώρου διαδόσεως ή περιοδική μεταβολή της θερμοκρασίας και της πίεσης του χώρου διαδόσεως ή ακόμη και μεταβολή του ηλεκτρικού, μαγνητικού πεδίου”
Οι δυνάμεις της φύσης δίνουν μορφή στο κύμα, στα κύματα. Είναι αυτές οι φυσικές δυνάμεις που οδηγούν τα κύματα να ανεβαίνουν ψηλά και να πέφτουν ξανά προς τα κάτω.
Παρατηρούμε τα κύματα παντού γύρω μας. Tο ηλεκτρικό ρεύμα διαδίδεται μέσω ενός κύματος, ο ήχος και το φως ταξιδεύουν με κυματοειδή μορφή.
Κύματα μικρά ενυπάρχουν μέσα σε μεγαλύτερα. Στην επιστήμη της φυσικής τα εντοπίζουμε ακόμη και μέσα στο υποατομικό επίπεδο όπου η διαπίστωση της ύπαρξης ενός σωματιδίου γίνεται μόνο μέσω της κυματοειδής του κίνησης. Στην επιστήμη της οικονομίας, στις χρηματιστηριακές αγορές οι “κορυφές” και τα “κοιλώματα” των διακυμάνσεων αποτελούν συχνή ορολογία.
Για τους περισσότερους από εμάς το κύμα συνδέεται με τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Με τη θάλασσα. Συνδέεται με τη ζωή κάτω από τις καλοκαιρινές ακτίνες του ήλιου. Με ανατολές και δειλινά που το μόνο που μας χωρίζει από τον ουρανό και μας ενώνει με τη θάλασσα είναι το κύμα.
Άλλοτε ήσυχα κύματα που μας ηρεμούν και μας καθησυχάζουν, άλλοτε ζωηρά, πολλά και επαναλαμβανόμενα που βοηθούν μόνο όσους ειδικεύονται στα θαλάσσια σπορ να τα απολαύσουν ως τον τελευταίο τους παφλασμό. Ποιος δεν μαγεύεται από την κυματοειδή τους μορφή και τον αρμονικό τους ήχο;
Το καλοκαίρι το λαχταρούσα πάντα. Ως παιδί, ως έφηβη αλλά και ως μητέρα. Ιδιαίτερα αφού τα τελευταία χρόνια σήμαινε το τέλος της σχολικής χρονιάς και την έναρξη μιας περιόδου ανεμελιάς, τόσο για τα παιδιά, όσο και για μας τους μεγαλύτερους ως γονείς. Ευλογημένοι ως οικογένεια, μεγαλώσαμε δίπλα στη θάλασσα, μέσα σε κάθε λογής κύματα. Κύματα μικρά, ήρεμα, γαλάζια άλογα με λευκή χαίτη που κάθε μέρα μας υποδέχονταν στην παραλία. Κι όταν αυτά αγρίευαν και γινόντουσαν πιο ψηλά και πιο μεγάλα, τόσο περισσότερο διασκεδάζαμε με τους παφλασμούς τους και τα παιχνίδια μαζί τους.
Καλοκαίρι ήταν και τις δύο φορές που διαγνώστηκαν τα παιδιά μου με διαβήτη. Η πρώτη φορά, η πιο δύσκολη και επώδυνη, το 2013. Η δεύτερη φορά, το 2018. Θα περίμενε κανείς ότι είναι λιγότερο δύσκολη ή επώδυνη η όλη διαδικασία, αφού ως οικογένεια ξέρεις τι σε περιμένει… Όντως, ξέρεις τι σε περιμένει. Αυτό όμως δεν το καθιστά κατ΄ανάγκη λιγότερο δύσκολο ή επώδυνο….
Ξαφνικά τα καλοκαίρια εκείνα η θάλασσα, το κύμα, η λατρεία μου γι΄αυτά, άλλαξε μορφή.
Η γνώριμη μορφή των κυμάτων μεταφέρθηκε στο χαρτί. Σε γραφήματα καμπύλης σακχάρου. Σε υψηλές και χαμηλές τιμές. Σε διακυμάνσεις τρελές. Σε μια θάλασσα γεμάτη νούμερα, καμπύλες, ταλαντώσεις.
Εύκολα τα μικρά κύματα άλλαζαν σε παλίρροια, που ερχόταν και έφευγε χωρίς προειδοποίηση. Η παλίρροια πολλές φορές άλλαζε μορφή σε τσουνάμι. Και το τσουνάμι ως μακρύ και επικίνδυνο κύμα, φούσκωνε και δεν το σταματούσε τίποτα.
Έξι και πλέον χρόνια μετά από την πρώτη μου γνωριμία με το διαβήτη λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Κάποιες φορές είμαστε όλοι ήρεμοι παρακολουθώντας καμπύλες ήσυχες και τιμές με μικρές διακυμάνσεις. Εκεί όλα φαίνονται πως έχουν “ρυθμιστεί”. Εκεί νιώθουμε όλοι ότι έχουμε το διαβήτη “υπό έλεγχο”. Μια λάμψη ικανοποίησης διαφαίνεται στα πρόσωπά μας. Τα καταφέραμε, έχουμε μια σταθερή γραμμή. Όχι πολλά κύματα. Όχι πολλές διακυμάνσεις. Άραγε πόσες τέτοιες μέρες έχετε στη ζωή σας όταν έχετε παιδιά με διαβήτη;
Φαντάζομαι όχι πολλές. Οι περισσότερες διακυμάνσεις θυμίζουν πράγματι την έλευση ενός τσουνάμι. Και δεν φταίει πάντα ο παππούς ή η γιαγιά που δώσαν κάτι διαφορετικό στο παιδί, δεν φταίει το πάρτι (που σπάνια θέλετε να στείλετε το παιδί έτσι κι αλλιώς), συνήθως υπάρχουν λόγοι όπως μια απλή ίωση, ένα νέο δόντάκι που βγάζει ή οι ορμόνες της ανάπτυξης, που μπλοκάρουν την απορρόφηση της ινσουλίνης. Και καλύτερα να μην αρχίσω να μιλάω για τον μηνιαίο κύκλο της γυναικείας φύσης….
Αντιμετωπίζουμε το “φαινόμενο της αυγής” χωρίς να μπορούμε να το πολεμήσουμε …..
Και το στρες; το άγχος; τον οποιοδήποτε φόβο του παιδιού; το αυριανό διαγώνισμα; τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα; Αυτά πώς τα πολεμάμε;
Κανείς δεν σε προειδοποιεί αρκετά γι΄αυτά. Έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένεις.
Ας το αποδεχτούμε λοιπόν όλοι μας. Γονείς και πάσχοντες με διαβήτη τύπου 1.
Οι διακυμάνσεις των τιμών του σακχάρου μας είναι τουλάχιστον αναμενόμενες.
Είναι μέσα στο “παιχνίδι”.
Κανείς βέβαια δεν επιθυμεί ένα “τσουνάμι” από τρελές τιμές.
-“Ας πρόσεχε τι έτρωγε και θα ήταν όλα καλά. Εγώ πώς προσέχω;” Η πιο συνηθισμένη κουβέντα που ακούμε από άσχετους. Από ανθρώπους που ΔΕΝ πάσχουν από ινσουλινοεξαρτώμενο διαβήτη.
Προσπαθούμε να προσαρμόσουμε τις ζωές μας, ώστε να μιμηθούμε την λειτουργία ενός ολόκληρου οργάνου που λείπει από τον οργανισμό….. Το πάγκρεας…. Ένα ζωτικό όργανο τόσο απαραίτητο…. οι λειτουργίες του τόσο σύνθετες….
Εκπαιδευόμαστε και εκπαιδεύουμε τα παιδιά με διαβήτη να έχουν το νού τους. Να πάρουν τον έλεγχο του διαβήτη στα χέρια τους. Να μάθουν να υπολογίζουν όλες τις παραμέτρους του διαβήτη, για να μην έχουν τρελές υψηλές τιμές και για να μην πέφτουν στο ναδίρ των χαμηλών τιμών. ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ περιπτώσεις ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ. Τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ για τον έλεγχο.
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ για τα ισοδύναμα και τις μονάδες ινσουλίνης.
Αλλά πρέπει να αποδεχτούμε και τη μορφή αυτής της ασθένειας. Πώς θα προχωρήσει στη ζωή ένας άνθρωπος αν δεν έχει αυξομειώσεις στις τιμές του;
Δεν θα πρέπει να φάει; Να παίξει; Να χτυπήσει; Να πονέσει; Να ερωτευτεί; Να κλάψει;
Να ζήσει;
Αυτό φανερώνουν οι διακυμάνσεις των τιμών του σακχάρου… Τη ζωή του.
Μια ζωή γεμάτη συγκινήσεις, που έχει τα πάνω και τα κάτω της.
Μια ζωή ολοκληρωμένη. Μια καθημερινότητα που το χθές δεν είναι ποτέ ίδιο με το σήμερα και που το αύριο δεν ξέρουμε τι θα μας φέρει…
Αυτή είναι και η γοητεία της ζωής.
Με τα πάνω της και τα κάτω της. Με τα ψηλά και τα χαμηλά της. Με διακυμάνσεις που, είτε θέλουμε είτε όχι, συμβαίνουν. Με εντάσεις και παύσεις που επιζητούμε και μέσω των οποίων τελικά ζούμε.
Το διαβήτη μας θέλουμε να τον τιθασεύσουμε. Να είμαστε εμείς εκείνοι/εκείνες που θα ελέγχουμε τον παφλασμό του. Να τον κάνουμε να μοιάζει με το κύμα το ήρεμο, το χαλαρό, με την πελώρια θάλασσα που μας δέχεται και μας γαληνεύει.
Να κλείνουμε τα μάτια και να λαχταράμε τους ήχους και τους παφλασμούς του κύματος αυτού. Γιατί θα ξέρουμε ότι είναι πάντα εδώ. Σύντροφος και συνοδοιπόρος. Μας θυμίζει ότι είμαστε ζωντανοί. Με τα πάνω και τα κάτω της να λατρεύουμε τη ζωή και ιδιαίτερα τη ζωή με το διαβήτη.
Ο διαβήτης και το κύμα είναι οι αποδείξεις ότι είμαστε εδώ. Είμαστε ζωντανοί, συνεχίζουμε και παλεύουμε.
Κάθε μέρα, κάθε λεπτό.
