Τα γενέθλια του Δημοσθένη το 2017
Τα γενέθλια του Δημοσθένη το 2017 τα γιορτάσαμε όπως κάθε χρόνο όλοι μαζί.
Ο Δημοσθένης είναι ο μεγαλύτερος γιος μου, ο οποίος δεν νοσεί ούτε από κοιλιοκάκη ούτε από διαβήτη.
Παρ΄όλα αυτά είναι υποχρεωμένος να τρώει την τούρτα χωρίς γλουτένη που φτιάχνω και να ζυγίζει για την αδερφή του το κομμάτι της (προκειμένου να υπολογίσει τους υδατάνθρακες που έχει και κατά συνέπεια την ινσουλίνη που πρέπει να κάνει).
Η τούρτα που του έφτιαξα φέτος έχει ως βάση της το παντεσπάνι σοκολάτας, που φυσικά είναι χωρίς γλουτένη, μια δόση κρέμας πατισερί (1 λίτρο γάλα, 100 γρ. κορν φλάουρ, 150 γρ. ζάχαρη λευκή, εκχύλισμα βανίλιας και 10 γρ. φρέσκο βούτυρο), γκανάζ λευκής σοκολάτας (100 γρ. κρέμα γάλακτος και 180 γρ. λευκή σοκολάτα) και μαρμελάδα φράουλα (περίπου 200 γρ.).
Η επικάλυψη είναι με φυτική σαντιγί, που χτυπήθηκε με ζάχαρη άχνη και στόλισε την τούρτα του μαζί με φρέσκες φράουλες.
Φέτος ήταν τα 16α γενέθλιά του ή αλλιώς τα sweet Sixteen γενέθλια, που γιορτάζουν κυρίως στην Αμερική και τον Καναδά και αποτελούν ορόσημο στην εφηβική ηλικία κάθε παιδιού.
Ενώ πάντα πίστευα ότι τα μεσαία παιδιά είναι εκείνα που δέχονται τις περισσότερες πιέσεις σε μια οικογένεια, οφείλω να ομολογήσω ότι στην δική μου οι κανόνες έχουν διαφοροποιηθεί. Εκείνος που ίσως δέχεται τις περισσότερες πιέσεις είναι ο Δημοσθένης. Ουσιαστικά ενώ είναι ο πρωτότοκος οι δικές του ανάγκες έρχονται σε δεύτερη ή και τρίτη ή και τέταρτη μοίρα στην οικογένεια.
Κι αυτό γιατί ο μεγαλύτερος σε ηλικία, καθώς δεν νοσεί (δοξασμένος ο Κύριος γι΄αυτό) από κάποιο αυτοάνοσο, είναι εκείνος που πρέπει να δέχεται -αδιαπραγμάτευτα και αβίαστα – τις όποιες ιδιαιτερότητες δημιουργούνται στην οικογένεια. Κι αυτές σίγουρα προκύπτουν από την προσοχή προς τους υπόλοιπους τρεις που νοσούν, είτε με κοιλιοκάκη (τα δίδυμα αγόρια), είτε με σακχαρώδη διαβήτη (η μικρή μου κόρη).
Χρειάζεται έτσι να είμαστε, ως μητέρα εγώ αλλά και ο σύζυγός μου ως πατέρας, συνεχώς σε επαγρύπνηση για τα όποια ξεσπάσματα κάθε ενός παιδιού ξεχωριστά, αλλά και για την συνεχή εκπαίδευσή τους όσον αφορά τις νόσους που κυριαρχούν στην οικογένεια. Αλλά και όχι μόνο.
Κάθε παιδί χρειάζεται, βέβαια, ως ξεχωριστός άνθρωπος την δική του προσοχή (εκ μέρους των γονέων) και ικανοποίηση των προσωπικών του αναγκών και ιδιαιτεροτήτων. Η τήρηση έτσι των ισορροπιών είναι πάντα το ζητούμενο σε κάθε οικογένεια. Άσχετα αν το κάθε παιδί νοσεί ή όχι από το οτιδήποτε. Κι αυτό το γνωρίζουν σίγουρα (ή μάλλον θα έπρεπε να το γνωρίζουν) όλοι οι γονείς και ιδιαίτερα οι πολύτεκνοι γονείς.
Έτσι, στη δική μου οικογένεια όλοι προσπαθούν να κατανοήσουν πρωταρχικά τις ιδιαιτερότητες του διαβήτη (υπογλυκαιμία, υπεργλυκαιμία, ισοδύναμα υδατανθράκων, λιπαρά, αντλία ινσουλίνης, μέτρηση σακχάρου, πένες ινσουλίνης και τόσα άλλα), αλλά επίσης και τις ιδιαιτερότητες της κοιλιοκάκης (ξεχωριστά σκεύη, προσοχή στην οποιαδήποτε ύπαρξη ίχνους γλουτένης στο σπίτι, τρόφιμα και σκευάσματα που μπορεί να περιέχουν γλουτένη και τόσα άλλα).
Τα υπόλοιπα -δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ξέρω- έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Κι αυτό γιατί η καθημερινότητα και οι ρυθμοί της σε συνδυασμό με το νεανικό διαβήτη και την κοιλιοκάκη είναι όντως πολύ διαφορετικοί και σίγουρα πιο απαιτητικοί.
Εύχομαι και ελπίζω, ο μεγάλος μου (Δημοσθένης) να συνεχίσει να είναι το ίδιο υγιής και συνεργάσιμος – όπως και ως σήμερα- και μέσα από αυτές τις ιδιαιτερότητες που αντιμετωπίζει, να οδηγηθεί σε δρόμους γνώσης και αυτογνωσίας, σε πράξεις αλληλεγγύης προς τους συνανθρώπους του και τελικά να διαμορφώσει μια υγιή προσωπικότητα.
Είθε ο δρόμος μπροστά του να είναι μακρύς και να τον βοηθήσει ο Θεός να είναι πάντοτε υγιής, καθώς θέτει τα θεμέλια για το λαμπρό μέλλον που τον περιμένει.
Χρόνια σου πολλά και με υγεία Δημοσθένη!!! Σε αγαπάμε όλοι όσο τίποτε άλλο και θα είμαστε πάντα δίπλα σου!
Α! και επειδή δεν σας έχω διατροφικό πίνακα σε αυτή την ανάρτηση, για όσους φτιάξουν την τούρτα μας: για 130 γρ. τούρτα κάναμε 2,5 ισοδύναμα υδατανθράκων και είχαμε μεταγευματικό σάκχαρο 150.
